Mutlu bir insan değilim.

Her şeyi biliyor olmama rağmen, pek çok imalardan sonra, dürüstçe cevap vermesi için bir soru sorduğumda. Hala inatla, profesyonellikle yalan cevaplar almak beni mutlu etmiyor.
Tek bir dürüst cevap karşısında, pek çok şeyi göz ardı etmeyi kabullenmişken ısrarla aptal yerine konmak da beni mutlu etmiyor.

Gerçekleri öğrenmek için yaptıklarım, savunulacak yöntemler olmayabilir. Ama amaç araçlarımı haklı çıkarıyor. Ve tüm süreç boyunca tüm benliğimle istiyorum ki, utanması gereken taraf, yanılan taraf ben olayım.

olmuyor.


Gururu incinmiş, yediği haltlar yüzüne vurulmuş bir insanın kendini savunmak için eline ilk geçen fırsata sarılıp defans hattını oluşturması normal mi?
Yoksa birazcık dürüstlük, hiç kimseye olmasa bile kendine dürüst olmak gerçekten çok mu zor?